เรื่องเสียว วันสุดท้ายของนักเรียนฝึกงาน
กรกฎาคม 21, 2025ตลอดสามเดือนที่ผ่านมา เด็กฝึกงานคนนี้คือคนที่ทำให้ผมเผลอยิ้มบ่อยที่สุดในออฟฟิศ
เธอชื่อ “จูน” นักศึกษาปี 4 จากมหาวิทยาลัยดัง หน้าหวาน ผิวขาว ตาคม ดูเงียบแต่มีพลังบางอย่างในรอยยิ้ม
ทุกเช้าเธอจะยื่นแก้วกาแฟมาให้ผม ก่อนนั่งประจำโต๊ะตรงมุมด้านหลัง โต๊ะที่ห่างจากห้องผมเพียงแค่กระจกใสบาง ๆ
บางทีเธอก็เผลอยิ้มให้ขณะเราสบตาผ่านบานกระจกนั่น
ในฐานะหัวหน้างาน…ผมควรเป็นแบบอย่าง
แต่ในใจกลับอดไม่ได้ที่จะสังเกตเธอบ่อยกว่าคนอื่น
วันสุดท้ายของการฝึกงาน ผมเรียกเธอเข้ามาคุยในห้องตอนเย็น หลังจากคนอื่นทยอยกลับหมดแล้ว
“มีอะไรอยากพูดกับพี่ไหม ก่อนจะไป?”
เธอยิ้ม แล้ววางแฟ้มลงบนโต๊ะ
“ขอบคุณที่สอนทุกอย่างค่ะ พี่เป็นหัวหน้าที่หนู…ชอบมากเลย”
คำว่า “ชอบ” ที่เธอพูด มันไม่ใช่คำธรรมดา เสียงมันแผ่วกว่าเดิม ดวงตาก็กล้ากว่าทุกครั้ง
ผมลุกจากโต๊ะ เดินไปหยุดตรงหน้าเธอ
“ชอบ…ในฐานะหัวหน้าใช่ไหม”
เธอส่ายหน้าเบา ๆ “ไม่ค่ะ…ในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง ที่หนูอดใจไม่ไหว”
แล้วเธอก็ขยับเข้ามา กอดผมไว้เบา ๆ
ร่างบางในเสื้อเชิ้ตนักศึกษานั้นแนบสนิท กลิ่นหอมจากผิวผสมแป้งจาง ๆ ทำให้ผมหลุดจากคำว่า “ควบคุม”
ผมกอดเธอตอบ มือเลื่อนขึ้นไล้ผ่านแผ่นหลัง บนเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ค่อย ๆ ร่นขึ้นทีละนิ้ว
ริมฝีปากเราแตะกันอย่างนุ่มนวล แล้วลึกขึ้นจนเสียงหายใจเริ่มดังในห้องเงียบ ๆ
เธอค่อย ๆ ถอยหลังไปจนถึงโต๊ะทำงานกลางห้อง มือดึงเสื้อเชิ้ตตัวเองออกจากกระโปรงแล้วถอดมันลงช้า ๆ
เนินอกขาวภายใต้บราเรียบ ๆ ทำให้ผมหยุดมองไม่ได้
เธอนั่งบนโต๊ะ เอียงตัวเล็กน้อยแล้วดึงผมเข้าไปใกล้ ริมฝีปากเธอกระซิบที่ข้างหู
“คืนนี้…หนูอยากจำให้หมด ว่าพี่รู้สึกยังไงกับหนู”
ผมประกบริมฝีปากลงอีกครั้ง คราวนี้หนักแน่นกว่าเดิม มือปลดตะขอเสื้อชั้นใน แล้วก้มจูบที่ยอดอกซ้าย ไล่ลงมาจนเธอแอ่นตัวตามจังหวะ
เธอถอดกระโปรงเองอย่างไม่เขิน แล้วนอนราบบนโต๊ะในห้องทำงาน
ผมแนบตัวเข้าหา จังหวะการเคลื่อนไหวแนบสนิท ผิวกระทบกันเป็นเสียงเบา ๆ สะท้อนในห้อง
เสียงครางแผ่ว ๆ จากเธอทำให้ผมแทบขาดใจ มือเธอจิกบ่าผมไว้แน่น ขาเรียวข้างหนึ่งเกี่ยวรอบเอวผม
เราขยับเข้าหากันไม่หยุด สะโพกกระแทกเป็นจังหวะ เสียงลมหายใจถี่ขึ้นเรื่อย ๆ จนสุดท้ายเราปลดปล่อยพร้อมกันในความเงียบที่ร้อนแรงที่สุดของชีวิตทำงาน
เธอนอนนิ่งบนโต๊ะ ผิวขาวมีเหงื่อชื้นเล็กน้อย แก้มแดงเรื่อ
เธอยิ้มแล้วพูดเบา ๆ
“หนูจะไม่มีวันลืมบทเรียนสุดท้ายคืนนี้เลยค่ะ”
ผมจูบหน้าผากเธอ แล้วกระซิบกลับ
“พี่ก็จะไม่มีวันลืมเด็กฝึกงานที่ทำให้พี่หลุด ‘หลักสูตร’ ทุกอย่างเหมือนกัน”
และคืนนี้…ห้องทำงานนี้จะไม่มีทางเหมือนเดิมอีกต่อไป
